Czy używacie w firmowych kodach walidacji za pomocą tych adnotacji (czy jak tam to constraint się po polsku nazywa)?
przykładowo:
@Size(min = 5, max = 100, message = "Number of characters in name must be in range: [5 ; 100]")
private String name;
albo czy tworzycie swoje własne...
Dawno temu używałem razem z JPA, JSF itp.
Obecnie scyzoryk mi się otwiera jak to widzę - chyba jeden z najbardziej magicznych i najbardziej sypiących się podstandardów w JavaEE. (sypiących się np.: przy zmianie serwera na nowszy).
Ale też nie widziałem, żeby był często w użyciu - chyba dlatego, że największy sens ma w połączeniu z JSF. A JSF to trup (zombiak).
jarekr000000 napisał(a):
Ale też nie widziałem, żeby był często w użyciu - chyba dlatego, że największy sens ma w połączeniu z JSF. A JSF to trup (zombiak).
Czy ja wiem... ja widziałem bardzo często w dotychczasowych projektach takie constraintowe adnotacje, a w tych projektach nie było nigdzie JSF
jarekr000000 napisał(a):
Dawno temu używałem razem z JPA, JSF itp.
Obecnie scyzoryk mi się otwiera jak to widzę - chyba jeden z najbardziej magicznych i najbardziej sypiących się podstandardów w JavaEE. (sypiących się np.: przy zmianie serwera na nowszy).
to co w zamian?
patrz Pan wykupiłem kurs na Udemy "Java Spring"... najpierw uczyłem się cały miesiąc jsp, potem jakiegoś dialektu Springa, o którego jak zapytałem na forum, to niektórzy się ode mnie dowiedzieli, że w ogóle coś takiego jest... a teraz to...
Mam nadzieję, że Twój kurs jest bardziej aktualny....
A co do własnych constraintowych adnotacji - jeśli ma się jakąś specyficzną, biznesową logikę (bo jednak te od javy i hibernate pokrywają wszystkie proste przypadki), to lepiej napisać jakiś Validator i potem wywoływać validator.validate(object) niż brnąć coraz to dalej w adnotacje.
U mnie się tego używa, ale nie w normalnym kodzie, a jedynie w celu walidacji przychodzących JSONów. Tych DTO zresztą nie piszemy ręcznie, tylko generuje nam to narzędzie w rodzaju swaggera. Przy czym chodzi tu tylko o walidacje typu długość stringa, non null itp, bez żadnej specjalnej logiki biznesowej.
Używa się zamiast samodzielnego dziubania ifologii w celu sprawdzenia poprawności parametrów wchodzących i wychodzących. Co do pisania własnych walidatorów, to czasami, by zweryfikować coś co przychodzi i sensowność można sprawdzić jedynie poprzez policzenie czegoś czy sprawdzenie w np. bazie danych.